Ώθηση 96 κιλών αναπτύσσει η ουρά των δελφινιών

Ομάδα Αμερικανών επιστημόνων χρησιμοποίησε προηγμένα συστήματα υποβρύχιας παρακολούθησης και μέτρησαν με ακρίβεια την ισχύ της ουράς του δελφινιού. Υπολόγισαν ότι η ουρά προσφέρει ώθηση 96 κιλών, τρεις φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Μάικλ Φελπς.


Τα δελφίνια κλωτσούν με τέτοια δύναμη (96 κιλών) κάτω από το νερό, που ακόμη και ο πολυ-Ολυμπιονίκης κολυμβητής Μάικλ Φελπς θα τα ζήλευε. Η ικανότητα των συμπαθέστατων θηλαστικών να κολυμπούν τόσο γρήγορα απασχόλησε για πρώτη φορά την επιστημονική κοινότητα το 1936, όταν ο ζωολόγος Τζέιμς Γκρέι υπολόγισε πόση ώθηση χρειάζεται ένα δελφίνι, για να επιτύχει ταχύτητα κολύμβησης 32 χλμ την ώρα. Ο Γκρέι διαπίστωσε ότι αν και τα δελφίνια δεν διαθέτουν το αναγκαίο μυικό σύστημα για τόσο γρήγορη κολύμβηση, φθάνουν και ξεπερνούν την ταχύτητα αυτή. Η διαπίστωση αυτή έγινε γνωστή ως το Παράδοξο του Γκρέι. Ο δρ Γκρέι είχε εκφράσει τη θεωρία ότι η ταχύτητα των δελφινιών ίσως να σχετίζεται με το δέρμα τους. Με το πέρας των δεκαετιών, όμως, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ελλείψεις στο ερευνητικό έργο του Γκρέι, ενώ οι περισσότεροι βιολόγοι απέρριψαν τις θεωρίες του. Ομάδα Αμερικανών επιστημόνων χρησιμοποίησε προηγμένα συστήματα υποβρύχιας παρακολούθησης και πέτυχαν να μετρήσουν με ακρίβεια την ισχύ της ουράς του δελφινιού. Υπολόγισαν ότι η ουρά προσφέρει ώθηση 96 κιλών, τρεις φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Μάικλ Φελπς. «Δεν υπάρχει παράδοξο. Τα δελφίνια πάντα είχαν τη μυική ικανότητα να κολυμπήσουν τόσο γρήγορα.Ο Γκρέι έσφαλε», λέει ο Φρανκ Φις, καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ουέστσεστερ της Πενσυλβάνια.

Ο δρ Φις συνεργάσθηκε με τον καθηγητή Μηχανικής Τιμ Ουέι του Πολυτεχνείου Ρενσελίαρ της Νέας Υόρκης, που χρησιμοποίησε ψηφιακές εικόνες βίντεο και εκατομμύρια μικροσκοπικές φυσαλίδες για να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο το νερό αντιστέκεται στις κινήσεις των κολυμβητών. Ηλεκτρονικός υπολογιστής κατέγραψε τις κινήσεις των φυσαλίδων, επιτρέποντας στον δρ Ουέι να δώσει συγκεκριμένες συμβουλές στους κολυμβητές για να αυξήσουν την ταχύτητά τους.

Οι ερευνητές κατέγραψαν τις κινήσεις δελφινιών σε μικρό ενυδρείο, αλλά και τις κινήσεις της ουράς τους, καθώς πηδούν έξω από το νερό. Η ώθηση της ουράς υπολογίσθηκε βάσει του βάρους κάθε δελφινιού, αλλά και μετρήσεων του κυματισμού που αφήνουν πίσω τους, μετά τη βουτιά. «Νομίζαμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα για τα δελφίνια. Η μελέτη αυτή, όμως, είναι η πρώτη που μετρά με ακρίβεια την ώθηση της ουράς», λέει ο Ωκεανολόγος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Τζορτζ Λόντερ.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AP