ΝΟΣΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗΣ

Η νόσος της αποσυμπίεσης αποτελεί πιθανόν τον μεγαλύτερο κίνδυνο των καταδύσεων και οι συνέπειές της ανταγωνίζονται σε σοβαρότητα την εμβολή αέρα. Και ενώ η εμβολή απειλεί κατά πρώτο λόγο τους αρχάριους, η νόσος των δυτών μπορεί να εκδηλωθεί και στον πιο έμπειρο αυτοδύτη, αν αυτός δείξει υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του ή παραβλέψει τους κανόνες ασφαλείας.

Στην Ελλάδα η νόσος των δυτών είναι ιδιαίτερα γνωστή. Ο απολογισμός των θυμάτων της είναι μεγάλος και αυτό γιατί η σπογγαλιεία , η οποία απασχόλησε ένα μεγάλο μέρος του νησιώτικου πληθυσμού μας, αναπτύχθηκε κατά τρόπο εντελώς εμπειρικό κι ανεύθυνο. Στην Κάλυμνο τη Σύμη , την Ύδρα και σε πολλά άλλα νησιά δεν είναι σπάνιο το θέαμα ανδρών , νέων και γέρων , με παράλυση κάθε μορφής. Και είναι άφθονες οι ιστορίες των σφουγγαράδων που χάθηκαν από τη νόσο των δυτών στα βόρεια παράλια της Αφρικής ( τη φοβερή Μπαρμπαριά ) ή στις Ελληνικές θάλασσες. Πολλές φορές οι ήρωες αυτοί του βυθού , οι οποίοι εργάζονταν με ποσοστά, τύχαινε να βρουν το βυθό στρωμένο με σφουγγάρια κι έτσι έμεναν εκεί μέχρι να γεμίσει το δίχτυ τους.

ΦΥΣΙΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ

Η νόσος αρχίζει με το σχηματισμό φυσαλίδων αζώτου ή αδρανούς αερίου μέσα στους ιστούς. Θεωρητικά μπορούν να σχηματιστούν σε όλο το σώμα όπου απορροφήθηκε άζωτο, κλινική όμως απήχηση υπάρχει μόνο από τους ιστούς στους οποίους αυτό διαλύεται περισσότερο και άρα οι φυσαλίδες είναι άφθονες. Επειδή η διαλυτότητα του αζώτου στα λιποειδή είναι πενταπλάσια από εκείνη στο νερό, ο ιστός στον οποίο αυτό διαλύεται περισσότερο είναι ο νευρικός ιστός ο οποίος είναι πλούσιος σε λιποειδή. Από το νόμο του Henry είναι γνωστό ότι η διαλυτότητα των αερίων εξαρτάται από τη θερμοκρασία και τη μερική πίεση του αερίου. Η κίνηση του αέρα και άρα του αζώτου, από τον ατμοσφαιρικό αέρα προς το εσωτερικό του οργανισμού, ακολουθεί την κατεύθυνση από τις κυψελίδες στο αίμα και κατόπιν στους ιστούς. Κατά την κατάδυση, ο αυτοδύτης εισπνέει από τη συσκευή του αέρα, του οποίου η πίεση μεταβάλλεται ανάλογα με το βάθος. Έτσι λόγω της υπέροχής της μερικής πίεσης του προσλαμβανόμενου αζώτου μέσα στις πνευμονικές κυψελίδες σε σχέση με το αίμα, περνά το άζωτο στο αίμα αλλά και στους ιστούς, για τον ίδιο λόγο.

Η διάχυση του αζώτου στους ιστούς φτάνει μια μέγιστη συγκέντρωση, οπότε θεωρείται κορεσμένη. Η μέγιστη αυτή χωρητικότητα κάθε ιστού σε άζωτο αυξάνεται ανάλογα με το βάθος της κατάδυσης και προσδιορίζεται από τη θερμοκρασία και το χρόνο.

Κατά την ανάδυση όταν η πίεση του εισπνεόμενου αέρα ελαττώνεται, το άζωτο ακολουθεί αντίστροφη πορεία, δηλαδή από τους ιστούς περνά στο αίμα, στη συνέχεια στις κυψελίδες και αποβάλλεται στο περιβάλλον, για τους ίδιους λόγους.

Σε περίπτωση που η ελάττωση της πίεσης γίνει βαθμιαία και σταδιακά, δηλαδή η ταχύτητα ανάδυσης δεν ξεπερνά ορισμένα όρια, τα διαλυμένα στο αίμα αέρια ανάμεσά τους και το άζωτο, μετακινούνται στους πνεύμονες για να αποβληθούν. Αν όμως η ανάδυση γίνει απότομα, η αποδέσμευσή τους δεν γίνεται μόνο στην περιοχή των πνευμόνων, αλλά μέσα σε ολόκληρο το κυκλοφορικό σύστημα και τους ιστούς που είχαν απορροφηθεί. Το αποτέλεσμα είναι το διαλυμένο στους ιστούς άζωτο να διαστέλλεται και να παίρνει τη μορφή φυσαλίδων. Το φαινόμενο είναι ανάλογο με την εκπωμάτιση φιάλης αεριούχου ποτού.

Οι φυσαλίδες μαζί με τις άλλες διαταραχές στη ροή και πήξη του αίματος αποτελούν την κύρια αιτία της νόσου της αποσυμπίεσης και οι προκαλούμενες βλάβες εξαρτώνται από την εντόπισή τους. Οι ενδοκυττάριες φυσαλίδες προκαλούν ρήξη των κυττάρων και αποκλεισμό των μεσοκυττάριων χώρων και οι ενδοαγγειακές φυσαλίδες αντίστοιχα, εμβολές ή και ρήξη των αγγείων. Εάν συμβεί ρήξη των λιποκυττάρων προκαλούνται εμβολές τοπικές ή απομακρυσμένες, όπως για παράδειγμα στον μυελό των οστών.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Η ύπαρξη οποιουδήποτε συμπτώματος μετά από έκθεση σε περιβάλλον αυξημένων πιέσεων όσο ασυνήθιστο κι αν είναι πρέπει να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται σα νόσος εξ αποσυμπίεσης μέχρι της αποδείξεως του εναντίου.

Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το που θα σχηματιστούν φυσαλίδες το μέγεθός τους και τον αριθμό τους και από το προς τα πού τελικά θα καταλήξουν και θα συσσωρευτούν. Συνήθως στο 50% των περιπτώσεων εμφανίζονται μέσα σε 60 λεπτά από την ανάδυση, ενώ στο 90% των περιπτώσεων μέσα σε 6 ώρες.

Διακρίνουμε δύο κατηγορίες ή τύπους της ασθένειας που ονομάζονται ανάλογα με τον τρόπο θεραπείας . Η νόσος της αποσυμπίεσης μπορεί να εκδηλωθεί με δύο κατηγορίες συμπτωμάτων, τα ονομαζόμενα τύπου Ι και τύπου ΙΙ . Στα πρώτα ανήκουν το μυοσκελετικό άλγος, τα δερματικά συμπτώματα και οι εκδηλώσεις στο λεμφικό σύστημα. Στα τύπου ΙΙ ανήκουν σοβαρότερες καταστάσεις και έκτοτε βαριές, δηλαδή η πνευμονολογική και νευρολογική μορφή της νόσου, ωτιαία μορφή shock, έντονη κόπωση, άλγος στην κοιλιά, στο στήθος στη μέση.

ΤΥΠΟΣ Ι

Σκελετικό άλγος
Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι το άλγος (70% των περιπτώσεων ) που εισβάλλει βαθμιαία, αυξάνεται και μεταναστεύει. Συχνή είναι η εμφάνιση μυαλγιών στα άκρα, αρθραλγιών και οστικών πόνων που οφείλονται σε οστικές νεκρώσεις. Η προσβολή των άνω άκρων είναι συχνότερη με τριπλάσια αναλογία στους ερασιτέχνες, ενώ συμβαίνει το αντίθετο στους επαγγελματίες. Ο πόνος είναι συνήθως περιαρθρικός και ποικίλει σε ένταση από δυνατός έως ανυπόφορος και σπάνια συνοδεύεται από οίδημα της άρθρωσης. Πριν από την εισβολή του άλγους είναι δυνατή η εμφάνιση παραισθησίας και αιμωδίας. Η θερμοκρασία του δέρματος ελαττώνεται λόγω της τοπικής ισχαιμίας. Προσβάλλονται όλες οι αρθρώσεις εκτός της στερνοκλειδικής, με μεγαλύτερη συχνότητα σε κείνη του ώμου, ενώ η προσβολή δεν είναι συμμετρική. Το άλγος αποδίδεται σε παγίδευση φυσαλίδων στους τένοντες και συνδέσμους γύρω από τις αρθρώσεις και μέσα στο μυελό των οστών, καθώς δεν μπορούν να διαφύγουν από το κώλυμα της σκληρής φλοιώδους ουσίας.

ΔΕΡΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Εμφανίζονται είτε σαν παροδική κνίδωση, είτε με δερματικές κυκλοφορικές εκδηλώσεις. Η παροδική κνίδωση είναι γνωστή στους αυτοδύτες που βρέθηκαν στον θάλαμο αποσυμπίεσης. Πρόκειται για ένα εξάνθημα κυλιδώδες σαν της ιλαράς που μπορεί να συρρέει και να εντοπίζεται σε όλο το σώμα. Αποδίδεται στο σχημαtισμό φυσαλίδων μέσα στους εκκριτικούς πόρους των ιδρωτοποιών αδένων κατά τη γρήγορη ανάδυση και δεν απαιτείται θεραπεία. Προηγείται έντονος κνησμός και ύστερα από λίγα λεπτά μέχρι μία ώρα εμφανίζεται ένα ερυθηματώδες εξάνθημα που παίρνει τη μορφή μωσαϊκού αν δεν υποβληθεί σε θεραπεία. Αποχωρεί αμέσως με επανασυμπίεση και φεύγει μόνο του μετά από 2 – 3 ημέρες. Οι δερματικές παθήσεις φαίνεται ότι είναι συχνότερες σε παχύσαρκα άτομα.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΕΜΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Συναντάται διόγκωση των λεμφαδένων και εμφάνιση οιδήματος, κυρίως πάνω σε επίπεδες επιφάνειες των άκρων, τα οποία και χωρίς εμφάνιση πόνου δίνουν ξεκάθαρη ένδειξη λεμφικής απόφραξης. Το δέρμα έχει συχνά ένδειξη pean d’ orange. Τα συμπτώματα αυτά απομακρύνονται μέσα στο θάλαμο αποσυμπίεσης.

ΤΥΠΟΣ ΙΙ

Συμπτώματα στο νευρικό σύστημα
Αποτελούν τα σοβαρότερα συμπτώματα της νόσου και προέρχονται από τη συσσώρευση φυσαλίδων στα αγγεία του νωτιαίου μυελού, του εγκεφάλου και των περιφερικών νεύρων, οδηγώντας σε σοβαρές διαταραχές της αιμάτωσης και λειτουργίας τους. Έτσι εμφανίζονται πόνοι παραισθησίες ή υπαισθησίες στο σώμα, παρέσεις ή παραλύσεις των άκρων, διαταραχές των αισθητηρίων οργάνων , ίλιγγος , ημιπληγία, απώλεια συνείδησης ή και θάνατος. Είναι δυνατό να εντοπιστούν με βυθοσκόπηση φυσαλίδες στα αγγεία του βυθού του οφθαλμού, υπό τη μορφή κενών που κυκλοφορούν στο αίμα. Εάν δεν επέλθει ο θάνατος άμεσα, τα συμπτώματα από τον εγκέφαλο παρέχονται και δεν αφήνουν υπολείμματα, λόγω της πλούσιας αιμάτωσης του εγκεφάλου χάρη στην οποία γίνεται εύκολα και γρήγορα η αποκομιδή αζώτου. Αντίθετα, ο νωτιαίος μυελός με τη φτωχή σε σχέση με την εγκεφαλική αιμάτωση, προσβάλλεται συχνότερα, ιδιαίτερα η κατώτερη θωρακική, ανώτερη οσφυϊκή και κατώτερη αυχενική μοίρα του κατά σειρά φθίνουσας συχνότητας. Για το λόγο αυτό παραλυτικά φαινόμενα παρουσιάζονται συχνότερα από τα κάτω άκρα, το ορθό την κύστη, τα γεννητικά όργανα και αραιότερα από τα άνω άκρα.

Η προσβολή και κλινική εικόνα εξελίσσεται σε γενικές γραμμές ως εξής : ο αυτοδύτης μετά την ανάδυση και επαφή με τον ελεύθερο αέρα, γίνεται ωχρός και αισθάνεται παροδικό άλγος στον αυχένα, αιμωδία αρχικά στο ένα σκέλος και στη συνέχεια στο άλλο. Στη συνέχεια εκδηλώνεται δυσχέρεια κατά τη μετακίνηση. Η πλήρης παράλυση τελικά εγκαθίσταται και είναι χαλαρά. Συνοδεύεται συνήθως από έντονα άλγη και κατακράτηση ούρων. Αν η περίπτωση είναι βαριά εξελίσσεται σε συστηματική παραπληγία με διαταραχές της λειτουργίας των σφιγκτήρων. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εισβολή είναι ταχεία και τα συμπτώματα ολοκληρώνονται κατά την ανάδυση ή και μετά από έξι ώρες. Η εξέλιξη αυτή ωστόσο ανακόπτεται πλήρως ή μερικώς αν ο ασθενής υποβληθεί σε έγκαιρη επανασυμπίεση στον θάλαμο.

Ο συνδυασμός των συμπτωμάτων είναι τέτοιος ώστε να μοιάζει με εκείνον της συφιλίδας, γι αυτό και η φυσαλίδα ( η αιτία της νόσου ) παρομοιάζεται με την ωχρά σπειροχαίτη (Treponema Pallidum ), για την οποία έχει δοθεί ο χαρακτηρισμός “ ο μεγάλος απομιμητής”.

Συμπτώματα στο καρδιοαναπνευστικό σύστημα
Η εμβολή με φυσαλίδες αέρα των στεφανιαίων αγγείων μπορεί να οδηγήσει σε έμφραγμα του μυοκαρδίου. Επίσης μπορεί να εμφανιστεί έντονη δύσπνοια ή ακόμη και πνευμονικό οίδημα, εξ αιτίας αερώδους εμβολής στα πνευμονικά τριχοειδή.

Θεραπεία
Για πολλά χρόνια η θεραπεία της νόσου των δυτών θεραπευόταν εντελώς εμπειρικά. Μόλις δηλαδή ο αυτοδύτης έφτανε στην επιφάνεια και παρουσίαζε συμπτωματολογία ύποπτη, βυθιζόταν αμέσως με το σκάφανδρό του μέχρι το βάθος που βρισκόταν προηγουμένως και από εκεί ανασυρόταν πολύ αργά χωρίς να τηρείται κάποιος ειδικός κανόνας. Βέβαια τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά όπως αποδεικνύει η δραματική ιστορία της ελληνικής σπογγαλιείας, με το πλήθος των νεκρών και αναπήρων της. Παρ’ όλα αυτά, η πρωτόγονη αυτή μέθοδος σε έκτακτες περιπτώσεις εφαρμόζεται ακόμη και τώρα ως λύση απελπισίας.

Σήμερα η νόσος των δυτών θεραπεύεται με εντελώς σύγχρονο και επιστημονικό τρόπο στο θάλαμο αποσυμπίεσης. Το υπερβαρικό οξυγόνο αποτελεί το πρωταρχικό θεραπευτικό μέσο σε περιπτώσεις νόσου εξ αποσυμπίεσης, εμβολής αέρα και αεριογόνου γάγγραινας και συμβάλλει στο σχηματισμό νέων τριχοειδών αγγείων, εντείνει τη λειτουργία των λευκών αιμοσφαιρίων και αυξάνει τη συγκέντρωση οξυγόνου στους ιστούς και τα υγρά του σώματος ( πίνακας 2 ). Ο ασθενής τοποθετείται σε αυτόν, μακριά από κάθε άλλο κίνδυνο και υπό την άμεση παρακολούθηση του γιατρού, υποβάλλεται σε επανασυμπίεση. Οι φυσαλίδες του αζώτου διαλύονται πάλι στο αίμα, η κυκλοφορία ελευθερώνεται, τροφοδοτούνται οι ισχαιμικές περιοχές και τα συμπτώματα υποχωρούν. Έχει επιπλέον αναφερθεί περιστατικό θεραπείας με επανασυμπίεση, κατά το οποίο ο αυτοδύτης παρουσίαζε νευρολογικά συμπτώματα τύπου ΙΙ νόσου εξ αποσυμπίεσης, ενώ παράλληλα διεγνώσθη – μέσω οσφυϊκής παρακέντησης – ιογενής μηνιγγίτιδα.

Η θεραπεία συνδυάζεται στην αρχική φάση με φαρμακευτική αγωγή και στην αποκατάσταση με φυσιοθεραπεία που παίζει πολύ σοβαρό λόγο ως προς την τελική έκβαση, ειδικά στα βαριά περιστατικά με συμμετοχή του νωτιαίου μυελού.

Θα πρέπει επιπλέον να αναφερθεί ο σημαντικός ρόλος και η αξιοπιστία της μαγνητικής τομογραφίας στη διάγνωση και πρόγνωση της νόσου καθώς επίσης και στην ανίχνευση παθολογικών μεταβολών στο νωτιαίο μυελό, δυνατότητα η οποία δεν παρέχεται από άλλες νευρολογικές μεθόδους. Είναι ακόμη αποδεδειγμένη η χρησιμότητά της κατά τη διάρκεια των θεραπευτικών υπερβαρικών επανασυμπιέσεων και η συμβολή της στην παρακολούθηση οποιαδήποτε υποχώρησης και αποκατάστασης των βλαβών. Μια άλλη μελέτη δίνει έμφαση στη χρήση της διοισοφάγειας υπερηχοκαρδιογραφίας, υποστηρίζοντας ότι η ευρεία εφαρμογή της μεθόδου θα μπορούσε να συμβάλλει στην διαμόρφωση πληρέστερης εικόνας της φυσιοπαθολογίας της νόσου εξ αποσυμπίεσης.

Η μεταφορά στον θάλαμο αποσυμπίεσης πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν ταχύτερα γιατί κάθε καθυστέρηση επιβαρύνει την εξέλιξη του ασθενούς. Υπάρχουν ωστόσο αναφορές για καθυστερημένες αλλά επιτυχημένες επανασυμπιέσεις σε περιπτώσεις βαροτραυματισμών, όπως η ακόλουθη. Κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικών μαθημάτων υποβρύχιων καταδύσεων, μια εικοσιεξάχρονη Γερμανίδα κυριεύτηκε από πανικό σε βάθος 8 περίπου μέτρων σε δύο διαδοχικές μέρες. Υπέφερε από μέτρια συμπτώματα εμβολής αέρα με πόνο στο πάνω μέρος του στήθους και στα γόνατα, πολύ πιθανό λόγω πνευμονικού βαροτραύματος. Παρέμεινε χωρίς θεραπεία για τρεις περίπου ημέρες και κατά το ταξίδι της επιστροφής χρησιμοποίησε αεροπλάνο, στη διάρκεια του οποίου τα συμπτώματά της χειροτέρεψαν. Κατόπιν ύστερα από 24 ώρες εισήλθε στο υπερβαρικό κέντρο του Duisburg, όπου και θεραπεύτηκε επιτυχώς με υπερβαρική οξυγονοθεραπεία.

Αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει τη χρήση θεραπευτικών πρωτοκόλλων που καθορίζουν λεπτομερώς το βάθος και τη διάρκεια κάθε σχήματος ανάλογα με την αξιολόγηση των περιστατικών και της πορείας του.
Υπάρχουν βασικά τρεις κατηγορίες θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Αυτά που χρησιμοποιούν αέρα, οι πίνακες 02 και οι πίνακες με μίγματα Ν2 Ο2 - He O2 κλπ. Ύστερα με βάση αυτά τα θεραπευτικά πρωτόκολλα γίνεται επανασυμπίεση σε καθορισμένο βάθος, ανάλογα με τα συμπτώματα της νόσου και ακολουθεί προγραμματισμένη ελάττωση της πίεσης, ώστε να γίνει προοδευτική αποβολή του αζώτου από το αίμα.

Έχει διαπιστωθεί όμως αξιοσημείωτη αύξηση της ενδοοφθαλμικής πίεσης, ασθενών με ενδοοφθαλμικές φυσαλίδες σαν αποτέλεσμα έκθεσής τους σε υπερβαρικό περιβάλλον. Γι’ αυτό το λόγο δεν συνιστάται η αντιμετώπισή τους με υπερβαρική θεραπεία.

Η σωτηρία είναι σχεδόν βέβαιη όταν η θεραπεία γίνει σωστά μέσα στο θάλαμο. Η ταχύτητα μεταφοράς του ασθενούς αποτελεί αναμφισβήτητα τον αποφασιστικότερο παράγοντα. Κατά τη μεταφορά ο ασθενής θα πρέπει να μείνει κατακεκλιμένος στην αριστερή πλευρά και θέση ανάτροπο, ώστε ο αέρας που παραμένει στην κυκλοφορία να παγιδευτεί στην κορυφή της αριστερής ή δεξιάς κοιλίας και να απορροφηθεί. Ιδιαίτερη προσοχή απαιτεί η μεταφορά ασθενούς με ελικόπτερο η οποία δεν πρέπει να ξεπερνά τα 300μ. ύψος για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση με περαιτέρω διαστολή των φυσαλίδων, λόγω υποβαρικού περιβάλλοντος.

Προφύλαξη, προληπτική αποσυμπίεση
Η άγνοια και αδιαφορία για σχολαστική τήρηση των προφυλακτικών μέτρων εναντίον της νόσου των δυτών, ισοδυναμεί ούτε λίγο ούτε πολύ με αυτοκτονία. Η βαθιά κατάδυση δεν είναι τόλμημα για ένα σωστά εκπαιδευμένο και έμπειρο αυτοδύτη, ο οποίος κατέχει με λεπτομέρεια και εφαρμόζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Αν το βάθος και η διάρκεια της κατάδυσης είναι τέτοια, που να έχουν ως αποτέλεσμα τη διάλυση μεγάλης ποσότητας αζώτου μέσα στο αίμα, η ανάδυση πρέπει να γίνει έτσι που να μην απελευθερωθεί απότομα το άζωτο, αλλά να του δοθεί ο χρόνος να φύγει σιγά σιγά και φυσιολογικά από τους πνεύμονες. Πρέπει δηλαδή κατά την ανάδυση, τόσο η εσωτερική πίεση όσο και η πίεση του εισπνεόμενου αέρα, να ελαττωθούν βαθμιαία και συστηματικά. Αυτό πετυχαίνεται με τη μέθοδο της προληπτικής αποσυμπίεσης, η οποία χωρίζεται σε κοινή και κύρια προληπτική αποσυμπίεση.

Η κοινή αποσυμπίεση εφαρμόζεται σε κάθε κατάδυση, ανεξάρτητα από το βάθος της και έχει σχέση με την ταχύτητα ανάδυσης η οποία δεν πρέπει να ξεπερνά τα 10μ./λεπτό. Η κύρια αποσυμπίεση εφαρμόζεται όταν το βάθος και η διάρκεια της κατάδυσης ξεπεράσουν ορισμένα όρια και δεν αρκεί η κοινή για την απαλλαγή του αίματος από το διαλυμένο άζωτο. Έτσι γίνονται στάσεις κατά διαστήματα σε διάφορα βάθη, σύμφωνα με τα διάφορα πρωτόκολλα.

Μια σημαντική έρευνα για την νόσο εξ αποσυμπίεσης πραγματοποιήθηκε από το 1989 –1995 στην Αμερικανική στρατιωτική κοινότητα της νήσου Okinawa στην Ιαπωνία. Αναφέρθηκαν 94 περιπτώσεις νόσου εξ αποσυμπίεσης εκ των οποίων 10 αφορούσαν εμβολή αέρα στον εγκέφαλο και 9 θανατηφόρα καταδυτικά περιστατικά σε μια αναλογία 13.4 και 1.3 ανά 100.000 καταδύσεις ετησίως, αντίστοιχα. Τα περιστατικά νόσου εξ αποσυμπίεσης εκτιμήθηκαν σε 1/7.000 καταδύσεις και σε ετήσια βάση 1/37.300 ενώ τα θανατηφόρα περιστατικά 1/76.900. Η στατιστική επεξεργασία των καταδυτικών ατυχημάτων απέδειξε ότι αυτά παρατηρήθηκαν τόσο για βάθος κατάδυσης μεγαλύτερο των 24.6 μ. , όσο και για μικρότερο. Αυξημένος κίνδυνος για εμφάνιση νόσου εξ αποσυμπίεσης σε μεγαλύτερα των 24.6 μ. βάθη συσχετίστηκε με παραβίαση και αθέτηση των ορίων συμπίεσης, των καταδυτικών κανονισμών καθώς και των μηδενικών χρόνων, ενώ διαφορετικοί παράγοντες κινδύνου συσχετίστηκαν με καταδυτικά ατυχήματα σε μικρότερα των 24.6 μ. βάθη, όπως ψυχολογική καταπόνηση και ψυχογενές άγχος του καταδυόμενου. Αθέτηση των καταδυτικών κανονισμών ορίων συμπίεσης και παραμονής στο βυθό εκτιμήθηκε για 24 από τις 94 περιπτώσεις σε ποσοστιαία αναλογία 26% όλων των καταδυτικών ατυχημάτων. Η αντιμετώπιση με υπερβαρική οξυγονοθεραπεία οδήγησε σε ανάρρωση και ανάκαμψη το 91% των περιστατικών, αλλά στο 67% των δυτών που απαιτήθηκε συνέχιση της οξυγονοθεραπείας, παρέμειναν χρόνια συμπτώματα νόσου εξ αποσυμπίεσης.

Η γνώση γύρω από τα αίτια το μηχανισμό και την θεραπεία των καταδυτικών ατυχημάτων διαρκώς εμπλουτίζεται και ανανεώνεται από πλήθος νέων μελετών. Τα καταδυτικά ατυχήματα ωστόσο αυξάνονται κυρίως λόγω της αύξησης του πληθυσμού που ασχολείται με αυτή τη δραστηριότητα. Η ορθή τήρηση των κανόνων ασφαλείας κατά την κατάδυση αποτελεί ασφαλώς το σημαντικότερο μέτρο για τη μείωση της συχνότητας εκδήλωσης της νόσου εξ αποσυμπίεσης.

Οι προδιαθεσικοί παράγοντες της νόσου

* Υπέρβαρα άτομα, 30% περισσότερο λίπος

# Κατανάλωση αλκοολούχων ποτών

# Κατανάλωση φαρμάκων, χρήση ναρκωτικών ουσιών

# Κόπωση , ψυχολογική καταπόνηση

# Υποθερμία

# Λοιμώξεις του αναπνευστικού

# Μεταβολές στην επιφανειακή τάση του ορού στο Αίμα ως επακόλουθο αφυδάτωσης

* Σωματική άσκηση κατά την αποσυμπίεση



Σκοπός της θεραπείας στο θάλαμο αποσυμπίεσης

1. Η επαναδιάλυση των φυσαλίδων

2. Η αποκατάσταση αιματολογικών, αιμοδυναμικών παραμέτρων

3. Η αργή αποσυμπίεση

4. Η ταυτόχρονη οξυγόνωση των ισχαιμικών περιοχών

5. Η αποκατάσταση γενικά των λειτουργιών

ωραιος

ωραιο θεμα και ομορφα γραμενο

μπραβο

Armageddon έγραψε:Αντιμετώπιση

Έχει διαπιστωθεί όμως αξιοσημείωτη αύξηση της ενδοοφθαλμικής πίεσης, ασθενών με ενδοοφθαλμικές φυσαλίδες σαν αποτέλεσμα έκθεσής τους σε υπερβαρικό περιβάλλον. Γι’ αυτό το λόγο δεν συνιστάται η αντιμετώπισή τους με υπερβαρική θεραπεία.

Η

δεν το καταλαβαίνω.....

lkarapa έγραψε:

Armageddon έγραψε:Αντιμετώπιση

Έχει διαπιστωθεί όμως αξιοσημείωτη αύξηση της ενδοοφθαλμικής πίεσης, ασθενών με ενδοοφθαλμικές φυσαλίδες σαν αποτέλεσμα έκθεσής τους σε υπερβαρικό περιβάλλον. Γι’ αυτό το λόγο δεν συνιστάται η αντιμετώπισή τους με υπερβαρική θεραπεία.

Η

δεν το καταλαβαίνω.....

se merikes periptoseis dhmioyrgeitai fysalida ston lipodh isto toy matioy! ayto ofeiletai se diaforoys paragontes,synhthos polyores paramones se mikra vathi kai xoris prolhptikh stash!
den synistatai se aytes tis periptoseis h antimetopish toys me ypervariki therapeia ektos an apo kapoies metrhseis poy ginontai to epitrepoyn.
perissoteres leptomeries mporei na mas dosei o giatros mas ironman

pou ta vrikes kai ta katevases ola afta, vre Armageddon? Hara ston kopo sou, kopela mou!
Eho akousei ki alla koufa se episima courses, oti DCS-1 mporei na paei kai horis therapeia klp. Arkei na min eimai ego to noumero stis statistikes.
As min trelainomaste, "ekastos sto eidos tou ki o Loumidis stous kafedes". Ama symvei tipote, o mi genoito, thymitheite to tilefono tou thalamou sto NNA 210.7216166. Ki as apofasisoume emeis pleon ti hreiazetai therapeia kai ti de hreiazetai.
Ante, na koimithoume kapote, kalinyhta.

den eixa skopo na milhso gia therapeia kai sygnomh an htan koyrastiko to thema alla kapoia apo ayta prepei na ta exoyme kapoy na ta diavazoyme
makari na mhn ta xreiastoyme pote mas.

ωραιο θεμα και ομορφα γραμενο

_____________

import export shoes
Sexy Costumes

ωραιο θεμα και ομορφα γραμενο

___________

import export shoes
Sexy Costumes