Ο κόσμος ξεμένει από νερό

Η ανθρωπότητα μολύνει, εξαντλεί και εκτρέπει τα πεπερασμένα της αποθέματα πόσιμου νερού με τρομακτική ταχύτητα. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι ώς το 2025 πάνω από τις μισές χώρες του πλανήτη θα αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα αποθέματα πόσιμου νερού τους, ενώ μέχρι το 2050 ώς και το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού θα δυσκολεύεται να ξεδιψάσει.
Σε πολλές περιοχές του πλανήτη, οι υδάτινοι πόροι είναι υπερβολικά μολυσμένοι για να αξιοποιηθούν, με συνέπεια εκατομμύρια άνθρωποι στις φτωχές χώρες να είναι αναγκασμένοι να διανύουν καθημερινά πολλά χιλιόμετρα για να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Αλλοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ζουν σε αστικό περιβάλλον, πάσχουν από επιδημίες που προκαλούνται από την πόση μολυσμένου νερού. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμούσε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας ότι περίπου 1,1 δισ. άνθρωποι δεν είχαν επαρκή πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Η Ασία, η οποία φιλοξενεί πληθυσμό άνω των 4 δισ. ανθρώπων, είναι η πιο ευάλωτη περιοχή. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν οι δυο αναδυόμενες οικονομικές υπερδυνάμεις, Κίνα και Ινδία, καθώς το 80% και 75% αντίστοιχα των υδάτινων πόρων τους είναι τόσο μολυσμένο ώστε κρίνεται εντελώς ακατάλληλο για πόση, για ψάρεμα, για άρδευση γεωργικών εκτάσεων ακόμα και για προσωπική υγιεινή. Το ίδιο ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Το 90% των λυμάτων του Τρίτου Κόσμου εκκενώνονται χωρίς καμία επεξεργασία.

Χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες ο άνθρωπος αντλεί νερό από πηγές βαθιά στο υπέδαφος με ρυθμό ταχύτερο από ό,τι η ίδια η Φύση μπορεί να το αντικαταστήσει. Αυτό έχει ως συνέπεια την αποξήρανση και τελική ερημοποίηση εκτάσεων που προηγουμένως ήταν γόνιμες: Oταν το νερό αντλείται από έναν ταμιευτήρα για να υδροδοτηθούν καλλιέργειες στην έρημο, τότε δημιουργείται μια έρημος κάπου αλλού.

Παράλληλα, το νερό εκτοπίζεται μαζικά μέσω της δημιουργίας γιγαντιαίων φραγμάτων. Τα τελευταία αποτελούν τον λόγο που τόσοι από τους μεγάλους ποταμούς του πλανήτη δεν φτάνουν πια στη θάλασσα. Eνα τεράστιο δίκτυο αγωγών κατασκευάζεται σε όλον τον κόσμο με σκοπό να μεταφέρει νερό από το ένα μέρος στο άλλο, όπως ακριβώς μεταφέρεται το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Με αυτόν τον τρόπο το νερό εκτοπίζεται μαζικά από ποτάμια, λίμνες και πάσης φύσεως ταμιευτήρες και καταλήγει στους υπονόμους.

Το κακό εντείνεται από ένα εξίσου καταστροφικό φαινόμενο: Ορισμένες φτωχιές χώρες επιλέγουν να παράγουν μαζικά καλλιέργειες που απαιτούν μεγάλα αποθέματα νερού προκειμένου να τις εξάγουν σε πλουσιότερες χώρες, οι οποίες δεν θέλουν να εξαντλήσουν τα δικά τους υδάτινα αποθέματα. Ως συνέπεια, οι φτωχές χώρες καταλήγουν να μένουν με αποξηραμένες λίμνες και ποτάμια.

Επιπλέον, η αστική ανάπτυξη δημιουργεί τεράστιες «θερμικές νήσους», οι οποίες καθιστούν αδύνατη την απορρόφηση της βροχής, καθώς λόγω της υψηλής θερμοκρασίας το νερό εξατμίζεται πριν φτάσει στο έδαφος. Αυτή ακριβώς η καταστροφή των γαιών που συγκρατούν το νερό της βροχής περιορίζει την ανανέωση των υδάτινων αποθεμάτων στις λεκάνες απορροής, με συνέπεια την εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων του πλανήτη.


To νερό πλέον έχει γίνει είδος πολυτελείας για ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, όπου κυριαρχεί η ξηρασία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΥΡΟΣ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11900&subid=2&tag=8777&pubid=1944889