Ένας διαστημικός εισβολέας κάθε μήνα και Πώς η ατμόσφαιρα προστατεύει τη Γη από τους μετεωρίτες

Η ανακοίνωση πριν από λίγες ημέρες στο Συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Εταιρείας ότι ένας μεγάλος μετεωρίτης έπεσε στα ανοικτά της Νέας Υόρκης πριν από 2.300
χρόνια προκαλώντας ένα τεράστιο τσουνάμι προκάλεσε έκπληξη σε εκατοντάδες επιστήμονες. Και για ακόμη μια φορά αναθερμάνθηκε η συζήτηση για το κατά πόσο κινδυνεύει ο πλανήτης μας να υποστεί σημαντικές καταστροφές από την επίσκεψη τέτοιων αντικειμένων που, όπως δείχνουν πρόσφατες έρευνες, εκρήγνυνται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης κάθε 4 με 6 εβδομάδες!

Oι μετεωρίτες ή μικροί αστεροειδείς που πέφτουν στη Γη περίπου μία φορά κάθε μήνα δεν ξεπερνούν σε διάμετρο τα 10 μέτρα. Βεβαίως, ο μετεωρίτης που έπεσε, με σφοδρότητα απ΄ ό,τι φαίνεται, στα νερά του Ατλαντικού το 300 π.Χ., στα ανοικτά της Νέας Υόρκης, ήταν πολύ μεγαλύτερος. Αυτό προκύπτει από τις εξαγωνικές κρυσταλλικές δομές που σχημάτιζαν τα μόρια άνθρακα μέσα σε μικροσκοπικά διαμάντια (στο μέγεθος κόκκων άμμου) τα οποία βρέθηκαν σε ιζήματα του Μανχάταν και είναι ενδεικτικά της διαστημικής τους προέλευσης. Άλλωστε αντίστοιχες δομές έχουν βρεθεί και σε μεγάλους κρατήρες στην επιφάνεια της Γης που είχαν δημιουργηθεί από πτώση μεγάλων μετεωριτών.

Ο κ. Διονύσης Σιμόπουλος, διευθυντής του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, λέει στα «ΝΕΑ» ότι «η γήινη ατμόσφαιρα μπορεί να μας προστατέψει σε ικανοποιητικό βαθμό από την εισβολή αντικειμένων που έχουν διάμετρο μέχρι 50 μέτρα». Συνήθως όμως η διάμετρος των μετεωριτών είναι αρκετά μικρότερη και όταν εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα οι ταχύτητές τους κυμαίνονται από 36.000 έως και 250.000 χιλιόμετρα την ώρα. Στη συνέχεια επιβραδύνονται και καταλήγουν στην επιφάνεια της Γης, απελευθερώνοντας κάθε χρόνο περίπου 100 τόνους διαστημικής σκόνης η οποία, χωρίς να το καταλάβουμε, απλώνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη μας. «Βιβλικά σενάρια». Από την άλλη όμως πλευρά, αν σήμερα έπεφτε στον Ατλαντικό ένας μεγάλος μετεωρίτης ή ένας σχετικά μικρός αστεροειδής με διάμετρο μέχρι 350 μέτρα, τότε τα αποτελέσματα θα ήταν καταστροφικά σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των υπολογιστικών μοντέλων των εργαστηρίων στο Λος Άλαμος των ΗΠΑ. Η πτώση του αστεροειδούς θα κατέστρεφε τελείως τις παραλίες και των δύο πλευρών του Ατλαντικού, σε βάθος δεκάδων χιλιομέτρων, με τη δημιουργία τσουνάμι ύψους περίπου 100 μέτρων. Η πιθανότητα αυτή όμως φαντάζει (με τα σημερινά διαθέσιμα στοιχεία) σπάνια καθώς, όπως προκύπτει από μετρήσεις στους κρατήρες της Σελήνης και άλλων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, μικροί αστεροειδείς, με μέγεθος από 100 έως 1.000 μέτρα, συγκρούονται με τη Γη μία φορά κάθε 250.000 χρόνια.

Επίσης, λέει ο κ. Δ. Σιμόπουλος, «είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από τη στατιστική ότι η Γη συγκρούεται με έναν αστεροειδή μεγαλύτερο από ένα χιλιόμετρο μία ή δύο φορές κάθε ένα εκατομμύριο χρόνια ενώ πτώσεις αστεροειδών, με μέγεθος σαν αυτόν που ίσως να αφάνισε τους δεινοσαύρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, αναμένονται μία φορά κάθε 100 εκατομμύρια χρόνια». Οι προβλέψεις. Το ερώτημα βεβαίως που προκύπτει, είναι αν θα μπορούσαν παρόμοιες συγκρούσεις να επαναληφθούν και στο μέλλον. Η απάντηση, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι ναι! Πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων συγκρούσεων περιλαμβάνουν την πτώση ενός αρκετά μεγάλου μετεωρίτη στον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό το 1978, που τότε είχε θεωρηθεί ως μία μυστική δοκιμή πυρηνικής βόμβας. Στις 23 Μαρτίου 1989, ένας αστεροειδής διαμέτρου 800 περίπου μέτρων προσπέρασε τη Γη σε απόσταση 640.000 χιλιομέτρων. Ένας άλλος, με διάμετρο περίπου 10 μέτρων, μας πλησίασε στις 17 Ιανουαρίου 1991 σε απόσταση 170.000 χιλιομέτρων που είναι μικρότερη από το ήμισυ της απόστασης Γης- Σελήνης. Το βράδυ της 9ης Οκτωβρίου του 1992 μια φαντασμαγορική μπάλα ουράνιας φωτιάς διέσχισε τον ουρανό πάνω από τις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες καταλήγοντας, τελικά, στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, 65 χιλιόμετρα έξω από τη Νέα Υόρκη, με τη μορφή ενός μετεωρίτη 12 κιλών. Τον Δεκέμβριο του 1994 τέλος, ένας μικρός αστεροειδής προσπέρασε τη Γη μας σε απόσταση 100.000 χιλιομέτρων.


150 κρατήρες σε όλον τον πλανήτη

ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ έχουν εντοπιστεί στην επιφάνεια της Γης περίπου 150 κρατήρες από προσκρούσεις μεγάλων μετεωριτών ή αστεροειδών. Από τους αστεροειδείς που διασχίζουν την τροχιά της Γης, συνολικά 800.000 έχουν διάμετρο από 50 έως 100 μέτρα και άλλοι 320.000

διάμετρο πάνω από 100 μέτρα. Επίσης περίπου 2.100 από αυτούς έχουν μέγεθος πάνω από ένα χιλιόμετρο. Κι όμως, εμείς γνωρίζουμε σήμερα την ύπαρξη μόνο 770, εκ των οποίων περισσότεροι από 200 έχουν διάμετρο μεγαλύτερη από ένα χιλιόμετρο. Γενικά οι δυνητικά επικίνδυνοι αστεροειδείς ανέρχονται σε περίπου 20.000 και το κόστος για την παρακολούθηση του 90% εξ αυτών θα στοίχιζε το αστρονομικό ποσό του ενός δισ. δολαρίων. Από την άλλη, το να προβλέψει κανείς την τροχιά τους, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οι αστεροειδείς έχουν συνήθως σχήμα που μοιάζουν με πατάτες. Αυτό σημαίνει ότι κινούνται και στριφογυρίζουν στο Διάστημα με έναν τρόπο που είναι δύσκολο να προβλεφθεί, σε αντίθεση με τους πλανήτες. Επιπλέον, η διαδρομή που ακολουθούν μπορεί να αλλάξει από καιρού εις καιρόν. Σήμερα οι αστρονόμοι, με τα επίγεια παρατηρητήρια που διαθέτουν, είναι σε θέση να προσδιορίσουν με ακρίβεια το στίγμα κάποιου αστεροειδούς που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 9 εκατομμυρίων μιλίων από τη Γη.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4494944&ct=2